nog steeds geen intenet in huis, toch een bericht

Nee, er is nog steeds geen internet in ons huis. Het loopt hier echt op zijn afrkaans. Tijd genoeg, ist vandaag niet dan is het morgen. En ja, ik ben er al aan gewoon. Ik kan mij er ook niet druk in maken.

Mijn eerste indrukken waren : wow mooi? oh waar ben ik aan begonnen? Duurt dit nog zolang? Amai de mensen zijn hier vriendelijk. En wat ga ik nog allemaal meemaken?

Nu een klein kort schetsje van wat er allemaal gebeurd is:
De eerste januari stond ik dan om 11u met zak en pak in de luchthaven. Tijd om mijn bagage in te checken en afscheid te nemen.
Om kwart na één zat ik dan in het vliegtuig richting casablanca. Meiden, voorzien iets om te doen want dat is de kleinste luchthaven ooit en 7 uur is heel lang. En er is ook geen eten.
We hebben ons er dan ook wat verveeld. Maar de laatste 2 uur hadden we het gevonden, een stopcontact  film !!
Heel de luchthaven kon genieten van onze film monsters en co.
Dan terug het vliegtuig op, waar de steward vroeg of ik nog met hem wilde afspreken. Hier dacht ik al , ohnee dit word vermoeiend. (Maar het valt goed mee, buiten dat ze ons af en toe aanraken en kijken, het aanraken brengt geluk)
Na de 6 uurtjes vliegen, moesten we het op de luchthaven reden. Ze hadden mij voorbereid op het ergste. Ik dacht dat ze er met geweren en blabla gingen staan maar nee. Het was een gezelige luchthaven, de mensen waren vriendelijk en hielpen ons. Zorg wel dat je het adres bij hebt. Dit is het adres van het huis, waar ik en waar iedereen in verblijf.

Zongo East ZE 70
Kpando Volta region
Ghana

Nadien, al echt een uurtje wachten op de auto en nog enkele veel uren meer voor we in het dorp 400 km verder waren.
’s Avonds was er een heus welkom feest. Met veel gedans getrommel en getetter werden we aan iedereen voorgesteld. Echt de moeite. Natuurlijk moesten we direct meedansen. Man, dit is vermoeiend. Maar wel leuk, na echt kapot en voldaan te zijn kroop ik dan in men bed.

De morgen daarna, moesten we dan naar de beide scholen. In Fesi hadden ze ook een welkom feest georganiseerd. Leuk, de kinderen dansten, speelden toneel en zongen. Nadien naar de volgende school waar we ook even konden gaan kijken.
Als je de scholen ziet, weet je dat je hier veel kunt doen. De leerboeken dat deze scholen hebben, liggen in de kamer van de directie en is nog geen halve kast vol. Niets dus.

Afscheid genomen van Linda, Herman en Ingrid. Was gek, want dit betekende dat het echt begon. Maar dit betekende ook dat we onze kamers konden gaan inrichten. Ik hing mijn net op, foto’s tegen de muur. Mijn liefje op mijn nachtkastje. En lakens er goed insteken. Verder heb ik ook een kalender gemaakt zodat ik de dagen kan zien, en weet wanneer dat iedereen afkomt.

De volgende dagen, hebben we het rustiger aangedaan, naar de markt geweest. Stinken die handel. Ook naar het meer gaan kijken. Das wel knap. ’s Avonds naar de voetbal geweest: Kpando tegen het nationale jeugdteam. Wel fijn, voetbal is echt overal hetzelfde e. Alleen kunnen de mensen er niet tegen als er geklapt werd. En soms waren wij ook belangrijker dat de voetbal.

Vandaag zijn we naar de watervallen gaan zien, we hebben er ook een plonsje gedaan. En nee, het is geen stilstaand water. Dus hopelijk niets erg opgelopen.

Dinsdag begint het allemaal echt. Dan hebben de scholen gedaan met vakantie en kan ik er aan beginnen. Dit gaat goed doen, want de dagen duren soms wel lang.






Uhm nog enkele weetjes:
- je bent hier best vegetarier, het eten is lekerder dan ;)
- het is hier zeer warm ( +- 34 graden)
- ’s nachts zeer veel lawaai
- nog geen een muggenbeet gehad
- en er hangt een kaklijst tegen de muur, dus na drie maand weet ik exact hoeveel keer ik naar het toilet ben geweest
- We hebben alle vier een beurs !! Bij deze nog eens bedankt Caroline !!

Ondertussen hebben we er al enkele schooldagen achter de rug, ze waren zwaar emotioneel. Het is zeer erg wat de kinderen meemaken. Zo was er een kleuter die wakker was geworden naast haar dode moeder. En zij moest dit vertellen aan de familie.

Ik vind zel dat je merkt dat je de kinderen hier goed kunt helpen, want als we met hen werken verschijnen de lachjes op hun gezicht en dan weet je weer waarom je dit allemaal doet. En dat het stom is om zo verzend te zijn en je druk te maken in vele domme dingen.

Wel zijn ze in agbenoxoe heel hard uit op de container. Het lesgeven intreseert hun nog niet zoveel, maar stilletjes aan begint het begrip en respect te komen. Zo slagen ze hun kinderen al niet meer, maar praten eerst met hen. Das al fijn, maar we hebben nog veel te doen.



Hopelijk tot snel, want dat betekend internet. Want zit nu in Ho, op een dik uur rijden. Heb net mijn haar in vlechtjes laten leggen, volgende keer krijg je een foto. En ook andere foto’s.

Verder zie ik uit naar de komst van hanne, kin en sara. En natuurlijk mijn mama.
Meiden hoop dat jullie avond fijn was. Ben al fier op jullie!!

Mis jullie allemaal wel een beetje, maar nog maar 9 weken en ik ben al terug.

dikke zoen
Tineke